Eğitim sektöründe ironik bir durum var: kurumlar artık öğrencileri... aslında AI'dan korumak için AI sistemleri kullanıyor.

Chatbot teknolojisi öğrenme ortamlarında yaygın hale geldikçe, yeni bir endüstri ortaya çıktı. Yazılım satıcıları, bu AI araçlarıyla öğrenci etkileşimlerini izleyen izleme çözümleri sunuyor; konuşmaları psikolojik sıkıntı, potansiyel öz zarar verme veya endişe verici davranış kalıplarının işaretleri olan kırmızı bayraklar için tarıyor.

Mantık? Eğer çocuklar makinelerle sohbet ediyorlarsa, bu sohbetleri izleyen birinin olması gerekir. Bu gözetim sistemleri, bir öğrencinin iletişimlerinin altında bir sorun olduğunu düşündüren durumlar ortaya çıktığında, personeli uyararak erken müdahale sözü veriyor.

Ama bu tuhaf bir geri bildirim döngüsü yaratıyor. Öğrenmeyi geliştirmek için AI asistanları tanıtıyoruz, ardından öğrencilerin ilk AI'yı nasıl kullandığını denetlemek için daha fazla AI ekliyoruz. Bu, teknolojinin kısmen yarattığı sorunları "çözdüğü" bir durum.

Gerçek soru bu araçların işe yarayıp yaramadığı değil, sürekli izlemenin öğrencinin deneyimini temelde değiştirip değiştirmediğidir. Her konuşma analiz edildiğinde, bu yardımcı mı olur yoksa sadece dijital kaygı katmanını mı artırır? Sınıf, yapay zekanın bizim için veya bize ne yapması gerektiğine dair rekabet eden vizyonların laboratuvarı haline geliyor.